فرادرمانی از منظر فقه امامیّه

محمدی قائینی, محمد; نوری احمد آبادی, *عباس

فرادرمانی از منظر فقه امامیّه

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

¹ مدرس خارج فقه و اصول حوزۀ علمیۀ قم و عضو هیأت تحریریۀ مجلۀ پژوهش‌های فقهی «تا اجتهاد». ghaeini.mfeb@gmail.com

² دانش‌آموختۀ سطح چهار حوزۀ علمیۀ قم و پژوهشگر مرکز فقهی امام محمدباقر علیه السلام، قم. abbasnoury@gmail.com

چکیده

بهره‌گیری از انرژی‌های اطراف یا انرژی درون بدن برای ترمیم سلول‌های معیوب، از پدیده‌های شگفتی است که متأسفانه گروهی با سودجویی از سادگی و یا احساسات مذهبی مردم در برخی از شاخه‌های آن، به دنبال کلاه‌برداری و کسب درآمدند. یکی از این شاخه‌های پر زرق و برق که انحرافات عمیقی را در پی داشته است شاخۀ درمانی است که لازم است از جهات متعددی مورد بحث فقهی واقع شود. تحقیق حاضر با هدف بررسی حکم تکلیفی درمان‌گری با پدیدۀ فرادرمانی در فقه امامیه انجام شده است. پژوهش بر پایۀ بازشناسی مفهومی مؤلفه‌های مؤثر و مرتبط با موضوع پژوهش و نیز کاربردهای عملی و روش‌های فرا‌درمانی بر اساس مکتوبات و ادعاهای مدعیان آن سامان یافته است. سحر، ضرری بودن، تسلّط بر جن و تسلیط آن بر آدمی و وجود عقاید باطل در فرادرمانی، عناوینی هستند که در تعیین حکم فرادرمانی نقش دارند. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که فرادرمانی به جهت دارا بودن مؤلفه‌های سحر و هم‌چنین دخالت عقاید باطل در درمان، محکوم به حرمت است؛ علاوه بر اینکه در آن، تسخیر و تسلیط جنّ رخ می‌دهد که در صورت ایذاء جنّ مسلمان، از این جهت هم متصف به حرمت می‌شود.

کلیدواژه‌ها

موضوعات