دانش‌آموختۀ سطح چهار حوزۀ علمیۀ قم و دانشجوی دکتری تخصصی کلام امامیه، دانشگاه قرآن و حدیث، قم. saeed.tavakkoli.zadeh@gmail.com
چکیده
سخن ائمۀ اطهار علیهم السلام پس از قرآن، مهم‌ترین منبع تبیین و تفسیر دین است. صدور آموزهها از نهاد امامت گاه به صورت شفاهی و در قالب روایت و گاه کتبی و در شکل توقیع ابراز شده‌اند. نگاشتۀ حاضر می‌کوشد با سنجۀ صدور روایات و توقیعات منتسب به حضرت ولیّ الله الاعظم علیه السلامدر دورۀ غیبت، به ارزش‌گذاری این دو بپردازد. این مهم با روش تحلیلی و از دادههای کتابخانه‌ای واکاوی شده است. برآیند این پژوهش آنکه صدور روایت و صدور توقیع در زمان غیبت صغری با اشکال مبنایی خاصی مواجه نیست؛ اما صدور روایت در زمان غیبت کبری با ایرادات جدی‌ای روبه‌رو است که از جملۀ آنها مفاد آخرین توقیع در عصر غیبت صغری و هم‌چنین خدشه در تطبیق معیار حجیت خبر واحد بر روایات عصر غیبت کبری است. برای علم به صدور توقیع و بستن راه جعل، دو ملاک یعنی خط حضرت و صدور به نائب خاص معیار است که هر دو نشانه در زمان غیبت کبری با دشواری جدی روبه‌رو است.
)