1
دانش‌پژوه سطح چهار حوزۀ علمیۀ قم. (نویسندۀ مسئول)
2
مدرس سطوح عالی حوزۀ علمیۀ قم.
چکیده
در این نوشتار، ضمن تبیین جایگاه اشتغال به سرگرمی از دیدگاه روانشناسی، به بررسی اقتضائات فقهی این موضوع پرداخته شده و حکم جواز اشتغال به آن استنباط می‌شود؛ از نگاه استدلالی، اولاً منعی در خصوص سرگرمی در ادله یافت نمی‌شود؛ ثانیاً عناوین لهو و لعب بر آن منطبق نمی‌شوند تا صغرای استدلال منع از سرگرمی را فراهم آورند. خصوصاً که ممنوعیت مطلق لهو و لعب مورد تردید بوده و کبرای استدلال غیرقابل اثبات است. از سوی دیگر، برخی ادلۀ نقلی و مؤیدات عقلی، علاوه بر جواز اشتغال به سرگرمی، بر مطلوبیت آن دلالت دارند.
)