آن‌چه در مقاله پیش‌رو مطرح‌شده، بررسی حکم اشاعه فحشا - به معنای نشردادن خبر فحشا نه خود فحشا– به‌صورت یک عنوان مستقل از دیگر عنوان‌های محرمه است؛ به‌گونه‌ای که حتی اگر «نشر خبر فحشا» تحت ادله حرمت غیبت یا تهمت و ... نیز قرار نگیرد، به‌علت صدق همین عنوان یادشده حرام باشد و در اثنای بحث‌ها، به برخی از مسائل دیگر نیز پرداخته شده است؛ از جمله: آیا «نقل خبر فحشا» بدون این‌که اشاعه و نشر بر آن صادق باشد نیز حرام می‌باشد؟
آیا نقل و بازگوکردن گناهانی که فاحشه ـ گناهی که قباحتش بیّن و آشکار است یا شدیدتر است از دیگر گناهان‌ـ بر آن‌ها صادق نیست نیز حرام است؟ از مجموع ادله بیان‌شده در مقاله به این نتیجه می‌رسیم که اشاعه فحشا (نقل و بازگوکردن و نشر اخبار فواحش) به‌صورت یک عنوان مستقل حرام نیست؛ بلکه در صورتی حرام است که عنوان حرام دیگری بر آن صادق باشد؛ یعنی در قالب غیبت یا بهتان یا اذاعه سرّ مؤمن یا ایذای مؤمن یا تذلیل و تشویه چهره جامعه مؤمنان یا ترویج ابزار و آلت معصیت یا اعانه بر اثم یا پدیدساختن مفسده‌هایی مانند از بین رفتن حس اعتماد بین اشخاص و بدبین‌شدن به دین اسلام و ... قرار گیرد و البته با توجه به نتیجه پیش‌گفته، حکم حرمت «نقل خبر گناه» دائرمدار صدق «اشاعه» و صدق «فاحشه» نخواهد بود
)