نوع مقاله : مقاله پژوهشی (فقهی)
نویسندگان
1 دانش آموخته سطح سه مدرسه فقهی امام محمد باقر علیه السلام-دانش پژوه فقه پزشکی مرکز فقهی ائمه اطهار علیهم السلام-دکتری کلام اسلامی
2 استاد درس خارج حوزه علمیه قم
چکیده
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [العربیة]
نویسندگان [العربیة]
گستردگی درمان های ناباروری به روش تلقیح مصنوعی، پاسخ از این پرسش را ضروری میسازد که آیا رضاع با شیر حاصل از این بارداری ها، موجب و سبب نشر محرمیت رضاعی بین شیرخوار با صاحب اسپرمِ یا صاحب رحم در فرآیند تلقیح مصنوعی و توابع(محارم نسبی)وی میشود یا خیر؟میتوان گفت عمده ترین دلیل قابل استناد در این مساله، صحیحه ی عبدالله بن سنان است که در آن از تعبیر" ارضعت امراتک من لبنک و لبن ولدک"برای بیان نشر حرمت رضاعی استفاده شده است؛ به نظر میرسد اگر چه تعبیر"لبن ولدک"در مورد لبن حاصل از بارداری نامشروع نیز صادق است اما با توجه به در مقام تحدید بودن تعبیر"امراتک"، اشتراط مشروعیت تکوّن جنین برای نشر حرمت رضاعی قابل استفاده است؛ علاوه بر اینکه با مراجعه به اطلاقات و اصول جاری در مساله به این نتیجه می رسیم که در دو مورد رضاع با شیر حاصل از تلقیح اسپرم مرد با تخمک همسر شرعی اش و انتقال رویان حاصل از این تلقیح به رحم اجاره ای زن بیگانه، و مورد تلقیح اسپرم مرد با تخمک زن بیگانه مطلقاً(چه رویان به رحم اجاره ای منتقل شود و چه به رحم همسر شرعی صاحب اسپرم)، مقتضای اطلاق آیه(اُحِلَّ لکم ماورا ذلکم) و جریان استصحاب حلّیت ازدواج، عدم نشر محرمیت رضاعی بین شیرخوار با صاحب اسپرم و صاحب رحم می باشد؛ اما در صورتی که اسپرم مرد با تخمک همسر خودش تلقیح و در رحم وی منتقل شود، ولو اینکه آمیزشی صورت نگرفته باشد؛ نشر حرمت رضاعی به مقتضای صحیحه عبدالله بن سنان ثابت است.
کلیدواژه‌ها [العربیة]
)